SHOSHITE CHICHI NI NARU (LIKE FATHER, LIKE SON) (regie: Hirokazu Koreeda). Filmmaker Hirokazu Koreeda is geïnteresseerd in de dynamiek tussen ouders en kinderen, en in de familie als celcyclus. Eerder zag ik van hem het mooi ingetogen Aruitemo, Aruitemo (Still Walking) (2008). Een film in de grote traditie van Japanse familiedrama’s, zoals ze op hun…
Filmessays
Geloven en bluffen in de rechtszaal
THE VERDICT (1982, regie: Sidney Lumet). ‘Act as if ye had fait and faith will be given to you,’ zegt advocaat Frank Galvin (Paul Newman) in The Verdict. Galvin is een product van de katholieke Ierse gemeenschap in Boston, en door dat galmende ‘ye’ klinken zijn woorden als een authentiek citaat uit het evangelie. Maar doe geen moeite…
Hoe red je een kind?
JEUNE & JOLIE (regie: François Ozon). Voorafgaand aan Jeune & jolie werd in bioscoop Rialto een spotje vertoond van Free a Child, een organisatie die zich inzet voor het beëindigen van kinderprostitutie. Het spotje toonde enkele meisjes die ergens in Thailand uit een klein, smerig zolderkamertje worden bevrijd. Na deze beelden leek de hoofdpersoon uit…
De femme fatale en het perfecte orgasme
THE COUNSELOR (regie: Ridley Scott). The Counselor opent met het perfecte orgasme van Penélope Cruz. Het wordt haar bezorgd door Michael Fassbender, die daarvoor – zo wordt gesuggereerd – zijn mond en handen gebruikt. De scène oogt even steriel en gekunsteld als een reclamefilmpje. Voorafgaand aan de daad zien we de gezichten van de spelers, zonder zweet of blosjes, en…
Waarom Django niet mag verliezen
DJANGO UNCHAINED (2012, regie: Quentin Tarantino). Sommige films verdienen een tweede kans. In een eerder stukje was mijn vonnis over Quentin Tarantino’s Django Unchained niet mals. Dat had met twee dingen te maken: ik kon door het woud van discussies de film niet meer zien, en ik had me al zo vaak aan de ironie in Tarantino’s eerdere films gestoord dat…
Rondzien en glimlachen
LA GRANDE BELLEZZA (regie: Paolo Sorrentino). In Paolo Sorrentino’s debuutfilm L’uomo in più (2001) stapt ex-profvoetballer Antonio Pisapia (Andrea Renzi) naar de voorzitter van zijn oude club, om voor de zoveelste keer te vragen wanneer hij aan de slag mag als trainer. De voorzitter heeft Pisapia al een aantal keer met een glimlach afgepoeierd, maar…
De dubbelrol van de trein
UN CONDAMNÉ A MORT S’EST ÉCHAPPÉ (1956, regie: Robert Bresson). Wat is het meest knagende aspect van gevangenschap? Dat buiten de muren van je cel alles gewoon doorsukkelt, alsof het leven je vergeten is. In Un condamné a mort s’est échappé, een film gebaseerd op de memoires van verzetsman André Devigny, suggereert filmmaker Robert Bresson…
Jaloers op een melodrama
NIGHT TRAIN TO LISBON (regie: Bille August). Geloof het of niet, ook het onberispelijke Zwitserland heeft zijn 1968 gehad. In juni van dat jaar vielen er tijdens een studentenoproer in Zürich 60 gewonden te betreuren. Dat klinkt als een tamelijk rimpelloze geschiedenis vergeleken met Parijs, Berlijn, Praag of Tlatelolco, maar toch: er was reuring. Wat er in die…
Een astronautenhoofd met een gat erin
GRAVITY (regie: Alfonso Cuarón). We zien het hoofd van een dode astronaut, die is getroffen door een stuk rondzwevend ruimtepuin. In tegenstelling tot onze aardse verwachtingen is het hoofd van de arme ruimtewandelaar geen bloederig rommeltje geworden. Het stuk puin heeft een schoon, bijna volmaakt rechthoekig gat in het hoofd van de astronaut geslagen, een…
Tramlijn neurose
BLUE JASMINE (regie: Woody Allen). Woody Allens Decamerone To Rome with Love werd vorig jaar nogal zuurtjes ontvangen. Over Blue Jasmine, Allens antwoord op Tennessee Williams’ ‘A Streetcar Named Desire’, is daarentegen al meer dan eens geschreven dat het Allens ‘beste film in tien jaar tijd’ is. Niets nieuws onder de zon. De zinsnede ‘beste film in…
De leukste filmheldin van het jaar
FRANCES HA (regie: Noah Baumbach). Altijd wanneer de Mainstream-cinema te dominant wordt, gaan filmmakers voor een appel en een ei kleine films draaien over hun eigen belevingswereld. Die kleine films drukken zowel een frustratie als een ambitie uit: ‘Wij herkennen ons niet meer in de eenheidsworst die jullie ons voorzetten, wat wij maken is pas echt uit het leven…
Een geest die verkruimelt als celluloid
BERBERIAN SOUND STUDIO (regie: Peter Strickland). Berberian Sound Studio is een intelligente cinefiele thriller over een man in een identiteitscrisis. De film deed me in gunstige zin denken aan de Britse cult-klassieker The Wicker Man (1973, Robin Hardy), ook een horrorfilm-die-geen-horrorfilm-is. In The Wicker Man raakt een benepen Brit verzeild in een afgesloten gemeenschap. De inboorlingen spreken een…
De sophistication van Superman
MAN OF STEEL (regie: Zack Snyder). ‘You’ll believe a man can fly‘, zo luidde de beroemde slogan van Richard Donners hitfilm Superman (1978). Superman ging toen al een tijdje mee. De Christus-vermomd-als-schlemiel werd aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog bedacht door Jerry Siegel en Joe Shuster, allebei zoons van joodse immigranten. Veertig jaar later wilde het publiek…
Surrealisme van een geweldspornograaf
ONLY GOD FORGIVES (regie: Nicolas Winding Refn). Twee jaar geleden sloeg de Deens-Amerikaanse filmmaker Nicolas Winding Refn een bres in de Mainstream met Drive. Mensen die Refns eerdere films Fear X, Bronson en Valhalla Rising hadden gezien wisten al een beetje wat ze aan gruwelen konden verwachten, maar voor het grote publiek was Drive misschien even slikken….
Het standaardrepertoire van Hollywood
THE GREAT GATSBY (regie: Baz Lurhmann). Je kunt The Great Gatsby (1925) van F. Scott Fitzgerald op een willekeurige pagina openslaan, en de kans is groot dat je meteen op een parel van een zin of alinea stuit. De ijzeren schrijverswet ‘show don’t tell’ had door Fitzgerald bedacht kunnen zijn. Hier beschrijft hij een oud, verweerd billboard van een…